merle

Het ene moment schrijf je een blog voor verschrikkelijke verdrietige ouders en het andere moment feliciteer je dolgelukkige ouders. Verdriet en geluk, het is zo’n dun lijntje…

Wie dit ook als geen ander weet is Chantal, onze verpleegkundige van het 1e uur uit het VU.  Wij lagen met Ruben op afdeling 9B, langdurig zieken.  Toen ik voor het eerst deze afdeling op kwam zag ik alleen maar kale kinderhoofdjes.
Ik dacht dat ik hier niet goed zat maar helaas zat ik wel op de juiste afdeling.
Wij mochten uiteindelijk naar huis, de meeste andere kindjes die daar lagen ook.
Maar helaas waren er ook kinderen, zoals het meisje wat naast Ruben zijn kamer lag,
die nooit meer thuis kwamen.

Toen ons het nieuws van Ruben zijn nierziekte werd verteld, viel de grond onder onze voeten weg. Je weet niet waar je het zoeken moet.
Ik wist niet meer in welke kamer ons dat werd verteld en wie er bij zaten, later bleek het gewoon in Ruben zijn kamer te zijn geweest en Chantal zat er als verpleegkundige bij.
Maar dat heeft lang geduurd voordat ik me dat weer voor de geest kon halen.
De dokters gingen na het gesprek weg maar Chantal bleef, we hadden gelijk een goeie klik en zij sloot Ruben in haar hart.  Ze stelde ons gerust, maakte ons wegwijs, legde en zocht alles uit als wij vragen hadden.
Ruben had een neussonde en dat moest een maagsonde worden. De datum was geprikt maar Marieke en ik waren een beetje opstandig en wilde niet dat Ruben, na de plaatsing van de broviac, weer onder het mes moest. Chantal liet ons inzien dat Ruben echt zo snel mogelijk de maagsonde moest krijgen en daar had ze helemaal gelijk in, want een neussonde is echt een verschrikking!
Het allerliefste was, dat toen ze hoorde dat Noreh jarig was, dat ze overlegde en regelde met de dokter dat we die dag ‘even’ naar huis mochten, zodat we als gezin haar verjaardag konden vieren!
Nadat we ontslagen waren moesten we de woensdagnachten nog terug komen voor de albumine en nanogam infusen. Omdat dit uiteindelijk werd overgenomen door het Gemini kwamen we niet meer op de verpleegafdeling, dus wisselde wij onze emailadressen uit en hebben we altijd nog contact gehouden.

Eind 2016 kregen wij een emailtje met de blije boodschap, ze was zwanger en of ik het geboortekaartje wilde maken!  In principe is dat niet onze core business maar dit vond ik te speciaal om niet te doen en zo konden wij Chantal bedanken voor de steun die wij
van haar gehad hebben in de heftigste tijd van ons leven!